​Gerrit Offringa

In het werk van Gerrit Offringa lijkt een ritmisch gevoel aanwezig voor de allesomvattende trillingen van de natuur. In zijn schilderijen komt deze hang naar het muzikale het meest openlijk tot uiting. Hier is geen sprake van een constructie die zich langzaamaan in de tijd heeft gevormd. De structuren van lijn en kleuren liggen uitgespreid op het vlak in een centrifugale of centripetale ordening. Alsof een explosie zich telkens weer omkeert in een implosie, om vervolgens uit te dove in een leeg vlak.

 

Deze uiterst dynamische ordeningen zijn daar in één keer terechtgekomen, dun geschilderd vanuit een los gebaar met een bijna Zen-achtige spontaniteit. Je ziet lijnen op een wit doek, die met een droge kwast zijn aangebracht, en dan opeens blijkt in die lijnen een beeld verscholen te zitten. Alles is er wel, maar de herkenning lijkt te worden opgeschort, verscholen in schrale lijnen en vale kleuren, het ritmische bewegingen van een kwast, die tegelijk een seismograaf lijkt te zijn van innerlijke emotie.

 

Deze composities roepen herinneringen op aan het pointillisme uit de late negentiende eeuw, maar ook aan de chinese schilder- en tekenkunst vanuit een bezield gevoel voor de vorm vanuit een een ritmisch totaliteitsbesef. Het is alsof de onderliggende melodie direct aan het oppervlak hoorbaar wordt. Deze schilderingen zijn als verstilde poëzie in licht, lijn, vorm en kleur, alsof de boodschap die in de beelden zo luid verkondigd wordt, hier zich opeens zacht en bijna onhoorbaar aandient. Pianissimo in plaats van forte ma non troppo.

 

Huub Mous